Είμαι νέο μέλος παρά το ότι ανήκω σε αυτούς που δεν ξεκίνησαν το 1979 το ράλλυ Λέσβου γιατί τότε ο συχωρεμένος Ίκαρος έκανε τα δικά του με τα περίφημα "μονά - ζυγά". Με αφορμή πως κάποτε δεν έτρεξαν σε αγώνα αγωνιζόμενοι που πήγαν μέχρι την Λέσβο γιατί εφαρμόστηκε το μέτρο των μονών - ζυγών στους αγώνες θα ήθελα με παλιούς και νέους να μοιραστούμε εμπειρίες από πραγματικά τρελές ιστορίες των Ελληνικών αγώνων.
Ότι παλαβό έχουν δει ή έχουν ακούσει, μικρές ή μεγάλες ιστορίες. Θα ξεκινήσω με μια πολύ μικρή ιστορία που έχει να κάνει με τον Σώτο Κοκκίνη όταν σε ράλλυ Χαλκιδικής και σε νυχτερινή ειδική έχει φέρει τόσες τούμπες που δεν γνώριζε όταν σταμάτησε από ποια πλευρά πρέπει να συνεχίσει την ειδική!
Η καλύτερη ιστορία θα "επιβραβευθεί" με κάτι πραγματικά μοναδικό που πρέπει να έγινε μόνο στο Ελάντα: αγωνιζόμενος που έκανε παλιά ειδική με... ταξί ίδιο μοντέλο με το αγωνιστικό μέχρι να του "μαζέψουν" το δικό του (αφού ξεκώλησε αυτοκόλλητα και τα έβαλε μέσα στην νύχτα στο ντίζελ ταξί που ο γνωστός κριτής της ειδικής - κόλασης εκεί δεν άκουσε ούτε τον ήχο του κινητήρα).

πείτε μας και άλλα ....

εγώ ξέρω για τον Κοκκίνη για ένα σοβαρό ατύχημα που είχε σε κάποιες δοκιμές .....

Καλησπέρα, νομίζω πως ο ενικός επιβάλετε ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν το ίδιο πάθος. Ο Κοκκίνης πράγματι είχε ένα ατύχημα σε δοκιμές κάποτε όπως και πολλοί άλλοι αγωνιζόμενοι. Οι δοκιμές ήταν πάντα πιο επικίνδυνες από το αγώνα και έχουν γίνει πολλά και διάφορα σε αυτές διάφορα.
Για να συνεχίσω την κουβέντα και με αφορμή τον Κοκκίνη, το 1986 ο Σώτος έτρεχε με Στάρλετ "πετώντας" στις ειδικές διαδρομές έχοντας δηλώσει αρχικά το αυτοκίνητο ως "Β - Ε". Δεν έχω στατιστικά μαζί μου είναι όλα από μνήμης και απλά έχασε οριακά από τον Γεωργίου στο ασφάλτινο ράλλυ Αχαϊός, κέρδισε κάποιους αγώνες μετά, όταν την ίδια στιγμή ο Σταμάτης Αθανάσουλας "πετούσε" με ένα μαύρο Στάρλετ του γκρουπ Α κερδίζοντας την κατηγορία του. Κάποια στιγμή ξεκίνησε μια από τις καλύτερες κόντρες όλων των εποχών στους Ελληνικούς αγώνες, αφού ο Σώτος άλλαξε κατηγορία και το έκανε - δήλωσε Α και ήταν τότε μαζί με τον Σταμάτη μέσα στους δέκα καλύτερους Έλληνες οδηγούς.
Οι δυο τους ήταν κυριολεκτικά στο όριο σε κάθε αγώνα με απίστευτα περάσματα (στον τελευταίο αγώνα το ράλλυ Μαύρο Ρόδο που υπήρχαν και κάποιες εγκαταλείψεις ο Σώτος κέρδισε δύο ειδικές σε επίπεδο γενικής!) παρά το ότι δύο μήνες νωρίτερα είχε συμβεί μια από τις πιο "παλαβές" εγκαταλείψεις: έχοντας μια απίστευτη κόντρα την πρώτη μέρα στο ράλλυ Χαλκιδικής, την δεύτερη ο Σταμάτης πηγαίνοντας να πάρει το αυτοκίνητο από το πάρκ φερμε με το ξενοδοχείο που διέμενε να είναι πολλά χιλιόμετρα μακριά ξέχασε να πάρει μαζί τα κλειδιά του.
Κανείς δεν μπορούσε να κάνει "διάρρηξη" φυσικά στο παρκ φερμέ ώστε να ξεκινήσει τον αγώνα βάζοντας άδοξα τέλος στην απίστευτη προσπάθεια της πρώτης ημέρας. Ο κανόνας βέβαια από τότε έλεγε πως όταν μπει το αυτοκίνητο στο παρκ φερμε κάπου πρέπει πάντα να έχουμε κρύψει ένα δεύτερο κλειδί ή ακόμη καλύτερα να έχει ο συνοδηγός ένα δεύτερο μέσα στην τσάντα του: ο καλός συνοδηγός πρέπει πάντα να έχει τσάντα που πιάνει πάνω στο ρολ - κέιτζ και να κλείνει προσεκτικά όταν βρίσκεται μέσα στην ειδική διαδρομή για να μην αδειάσουν τα πάντα (μέσα αν υπάρχουν πρόχειρες σημειώσεις τις βάζουμε για να μην φύγουν από το παράθυρο σε περίπτωση τούμπας όπως στον Μακ Ρέη με τον Ρίνγκερ στην Φιλανδία το 1992 που... τις έχασε στις τούμπες και πήγαινε "ότι έβλεπε".

Μου άρεσε η αναφορά στον Σώτο γιατί ήταν αφορμή ώστε να συνεχίσω αυτή την παράγραφο και να ανταλλάξω απόψεις. Μου αρέσουν πιο πολύ ακόμη οι ερωτήσεις αν και βασικά "ένα ξέρω, δεν ξέρω τίποτα". Πάντως όσοι ενδιαφέρονται για κάτι από τα κάπως παλιά (βασικά δεν είμαι ο γέρος που ζει στο παρελθόν, κάθε άλλο αλλά ούτε και είμαι τόσο γέρος και κάποια στιγμή στην ίδια ενότητα ίσως να σας αναφέρω πως γίνεται αυτό γιατί είναι πάλι "τρελό" από τους Ελληνικούς αγώνες).

Υ.Γ. Η "τρέλα" για να μην γράψω την άλλη λέξη όπως αυτή με τα κλειδιά που έμειναν στο ξενοδοχείο γίνεται μια φορά οπότε καλό είναι να μαθαίνουμε από τα λάθη των άλλων. Πόσοι για παράδειγμα από όσους τρέχουν δεν κατέβηκαν γρήγορα από το αυτοκίνητο για να αλλάξουν λάστιχο μέσα στην ειδική και δεν έκοψαν την ενδοσυνεννόηση, κάτι που δεν έπαθα ποτέ σε τόσους αγώνες γιατί "το είχε πάθει για εμένα" ο Βαγγέλης Γκάλο και το "κλείδωσα" στο μυαλό μου από τότε.
Ο Γιάννης Τερδήμος σε Ακρόπολις με την Αλφα 75 έχασε τον αγώνα για παράδειγμα γιατί δεν χτύπησε (ή δεν είχε βάλει) το ξυπνητήρι (πάντα δίνουμε δύο αφυπνίσης με διαφορά 10 λεπτών στην ρεσεψιόν εκτός από το ξυπνητήρι.
Το τεράστιο υστερόγραφο έρχεται να προστεθεί στην... τσάντα του συνοδηγού που πρέπει να είναι τοποθετημένη έτσι ώστε ο συνοδηγός να την φθάνει εύκολα δεμένος με το δεξί του χέρι και μέσα να έχει ένα μικρό ελαφρύ ψαλίδι (όχι από ανάρτηση ε...) ή ακόμη καλύτερο κάτι σαν την λεπίδα με το πλαστικό περίβλημα που είχαν τα Στσικουεσέντο του Τροφέο όταν ήρθαν από την Ιταλία.
Αυτό γιατί στον Γύρο Κορσικής έγινε και αυτό, δηλαδή Γάλλος με Σιτροέν ΑΧ που βγήκε από τον δρόμο, το αυτοκίνητο πήρε φωτιά και δυστυχώς κάηκε γιατί ούτε ο Χουντίνι δεν θα μπορούσε να βγει από τις ζώνες έξι σημείων. Η πόρπη μάλιστα έχει συμβεί και σε εμένα να μην ανοίγει με αποτέλεσμα να μπω Φτέρη χωρίς να χάσω τα λίγα... γραμμάρια (ξέρετε από τον "καθετήρα") κάπου εκεί λίγο πριν την πηγή στο χωρίο: στην Εθνική προς τον τερματισμό άνοιξε δια μαγείας αν και είχα μαζί μου ψαλίδι μπας και...

έχοντας παρακολουθήσει σεμινάριο αγωνιστικής συνοδήγησης απο τον ΕΛΕΜ ορισμένα απο αυτά που μας έμειναν ήταν η τσάντα του συνοδηγού η οποία απλά είχε τα πάντα όπως "spare" τσιγάρα και αναπτήρες, spray αντικουνοπικό κ.α.

Και πάνω απ' όλα πολλά στιλά (είναι Γαλλική η λέξη, το στιλό) πέραν της ασφάλειας γιατί με τους κραδασμούς έχω δει 5 να αδειάζουν το περιεχόμενο τους. Δεν είναι τυχαίο πως οι τσάντες του συνοδηγού έχει ειδικές θήκες γι' αυτά που μπορεί να φθάνουν τις 10. Γενικότερα οι λεπτές τσάντες πρέπει να έχουν κι άλλα πράγματα αλλά κάτι που δεν ξέρω αν είπε ο Λώρης στο σεμινάριο είναι για το καρνέ: απαγορεύεται να το ακουμπήσει ακόμη και ο οδηγός!!!!!!
Στο παρελθόν (που οι άνθρωποι δεν ήταν πιο ρομαντική ή "αγνοί" αλλά ακριβώς το ίδιο με σήμερα) έχουν συμβεί περιστατικά που άλλος συνοδηγός έχει... πετάξει κάπου στο βουνό το καρνέ που έκλεψε μέσα από το αυτοκίνητο κάποια στιγμή που το πλήρωμα ήταν λίγο πιο εκεί και κουτσομπόλευε πριν την ειδική με αποτέλεσμα να... εγκαταλείψει τον αγώνα. Αν δεν το έβαλε μέσα στο δικό του και το πέταξε στην επόμενη απλή διαδρομή.
Κανένας δεν ακουμπάει το καρνέ εκτός από τον συνοδηγό και τους κριτές, που όταν το πάρει πίσω από τους κριτές επιβάλλεται να τσεκάρει τι έχουν γράψει πάνω. Γιατί; Υπάρχουν περιπτώσεις όπως στο Ηπειρωτικό ράλλυ του 1998 όπου κριτής επιστρέφοντας το καρνέ έχει γυρίσει κατά λάθος μια σελίδα. Έφαγαν καπέλο 4 πληρώματα (αφού υπολόγισαν τον χρόνο της επόμενης απλής και ήταν και οι τέσσερις στην σειρά πιάνοντας την κουβέντα πριν την ειδική (Μονή Βελλά) και μόνο ο συνοδηγός του Σπάρταλη το πήρε χαμπάρι τι έγινε πηγαίνοντας στο Σ.Ε.Χ. και ζητώντας νέο χρόνο. Η λέσχη σε τέτοιες περιπτώσεις δεν αναγνωρίζει τίποτα, το λάθος χρεώνεται στον συνοδηγό και το "καπέλο" πέφτει.
Κάτι άλλο είναι η περίπτωση του κριτή που μες το άγχος του αν είναι νέος μπορεί να γράψει ανάποδα τους χρόνους: αντί για αφετηρίας, τερματισμού. Δεν είναι χοντρό λάθος, μπορεί όμως να μπερδέψει στον υπολογισμό του χρόνου της επόμενης ειδικής τον συνοδηγό ειδικά αν ο αγώνας είναι βράδυ και δεν μπορεί να έχει όλη την ώρα την μπαλαντέζα ανοιχτεί. Εκεί απλά πιστεύει στην απλή ότι έχει "περίσσευμα" χρόνου και καθυστερεί.

Έχει όμως και "τρελό" που σχετίζεται με το θέμα, αφού στο Μίκρα Τσάλεντζ ο Γιώργος Πολυζώης (συνοδηγός του Σωτήρη Σκαλτσά) έχασε το καρνέ σε αγώνα με αποτέλεσμα ενώ διεκδικούσαν το Cup να... εγκαταλείψουν. Τουλάχιστον δεν υπήρχε κλοπή (όπως γινόταν παλιότερα την... ρομαντική εποχή των αγώνων) αλλά να εγκαταλείψεις γιατί έχασες το καρνέ είναι κάτι που δύσκολα "χωνεύεται".

Υ.Γ. Περιμένω σχόλιο και πολύ περισσότερο "την πάσα" για το επόμενο "τρελό".

ο κ.Λώρης είχε κάνει ιδιαίτερη αναφορά στο καρνέ τόσο στον τρόπο συμπλήρωσης του όσο και στο γεγονός ότι δεν το αφήνουμε ποτέ απο την προσοχή μας.....

Άσχετο αλλά εγώ θέλω να μάθω ιστορίες με Μάριο Ηλιόπουλο ειδικά σε πίστα.....

Έτσι να λέγονται αυτά γιατί πολλά ακούω για την ρομαντικότητα των παλαιών αγώνων και ότι όλοι ήταν μια παρέα!

Ακόμη και τη εποχή που οι περισσότεροι αγωνιζόμενοι σύχναζαν στην Φωκίωνος Νέγρη ή στο "Μπλου - Μπελ", δηλαδή "εκτός αγώνος" όπως λένε, τα πράγματα δεν ήταν τόσο ρόδινα. Στην Νέγρη υπήρχαν κάποιοι που θεωρούσαν τον εαυτό τους και την παρέα τους "ελίτ" ακόμη και αν ορισμένοι δεν είχαν την οικονομική επιφάνεια ή τις αγωνιστικές περγαμηνές και οι "άνθρωποι του λαού" όπως τους αποκαλούσαν ορισμένοι (το φαινόμενο δεν ήταν γενικευμένο φυσικά αλλά τα κρούσματα ήταν ουκ ολίγα).
Πάντως κάποτε στο Τατόι που δεν θα φωτογραφίσω στον τερματισμό... έφτυσε στα μούτρα άλλον που δέχθηκε γυαλιά από το παρμπρίζ και αίματα στο πρόσωπο γιατί στην πίστα του είχε κάνει... το αίσχος με αποτέλεσμα εκτός από τις ζημιές στο αυτοκίνητο να κινδυνέψει σοβαρά και η σωματική του ακεραιότητα...
Τώρα, στα σύντομα οι χαβαλές που είχαν χρόνο και χρήμα για πλάκες στους άλλους (πάμε να του ρίξουμε μπουγέλα όταν βγαίνει από το σπίτι και άλλα... παιδαριώδες) δεν αντικατοπτρίζουν ακριβώς την αγωνιστική πραγματικότητα.

Τα ίδια ισχύουν γενικότερα για όλη την κοινωνία και όχι μόνο για τους αγώνες: "ο κόσμος δεν έχει γίνει χειρότερος, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης έχουν γίνει πολύ καλύτερα". Ακόμη και από αυτό το φόρουμ για παράδειγμα μαθαίνεις πράγματα που παλιότερα δεν θα μάθαινες...

Φίλος του Μάριου Ηλιόπουλου βρίσκεται σε "αγωνιστική παρέα" πριν ακόμη ο Μάριος ξεκινήσει να τρέχει στους αγώνες και πλέκει το εγκώμιο των οδηγικών του ικανοτήτων: "να δεις τον Ηλιόπουλο να γυρίζει την Rolls - Royce ΜΕ 4η στην παραλιακή και θα πάθεις πλάκα".
Συνοδηγός του λέει: "κάτσε να τρέξει σε ράλλυ με τα σλικ λάστιχα, την σκληρή ανάρτηση και το άγχος του χρόνου και θα δεις".
Τελικά λίγο αργότερα σε ένα Παλλάδιο "δεν είδαμε": τι χρόνο είχαμε κάνει στην ειδική (νομίζω κατηφόρα Φυλή με πολύ κιόλας υγρασία κάτω νυχτιάτικα και όσοι έχουν δει μέρα τον γκρεμό από κάτω καταλαβαίνουν) γιατί ο Μάριος εκτός του ότι βγήκε, έκοψε και το καλώδιο από το φλάϊνγκ στο στοπ με αποτέλεσμα να "μην δούμε - ξέρουμε" και τι χρόνο κάναμε...

Ο Μάριος πάντως (γιατί το παραπάνω ήταν λογικό να γίνει ειδικά σε ράλλυ) "το έχει". Παλιός φίλος (έχω να τον δω χρόνια) καλό χέρι και το μοναδικό που θα μπορούσε κάποιος φιλικά να του προσκομίσει ή μεταφέρει την μισή ευθύνη (η άλλη μισή ανήκει στον Βαγγέλη Αρβανιτάκη) είναι εκείνο το πρωτάθλημα ταχύτητας στην Τρίπολη με τα Ford Escort Cosworth που ο ανταγωνισμός μεταξύ τους παρά το ότι εντονότατος κάθε άλλο παρά ευγενής ήταν.
Ειδικά ο αγώνας που ο Μάριος είναι πίσω από τον Βαγγέλη και με την μια γωνία του Escort χτυπάει την εξάτμιση του Αρβανιτάκη που εγκαταλείψει είναι ένα πλάνο που θα ζήλευαν και τα "δύο έργα": το καράτε στην αρχή για την ακρίβεια του χτυπήματος που θα ζήλευε ακόμη και ο Μπρους Λη αν την έβλεπε και το sex στην δεύτερη προβολή για ευνόητους λόγους...
Ο Μάριος πάντως οδηγεί, άσχετα από αυτά και δεδομένου πως δεν λείπει ούτε το ταλέντο αλλά και η οικονομική επιφάνεια είναι κρίμα που δεν έκανε περισσότερα στους αγώνες και ειδικά στα ράλλυ όπου μπορούσε άνετα να διεκδικήσει όταν απέκτησε εμπειρία κάποιο πρωτάθλημα ράλλυ, είναι φιλικός και με χιούμορ, ενώ οδήγησε από την πρώτη του χρονιά σε αναβάσεις και σιρκουί (τα ράλλυ είπαμε θέλουν εμπειρία) ένα δυνατό αυτοκίνητο στο ρυθμό ή και ταχύτερα γρήγορων και έμπειρων οδηγών.

Για να βάλω και ένα "τρελό" που βασικά ήθελε φωτογραφία, το θέαμα μιας Rolls - Royce στα πιτ της Τρίπολης, με τον μηχανικό (αυτόν με την κοτσίδα, δυστυχώς μου διαφεύγει το όνομα του) πίσω από το τιμόνι της και τα μαυρισμένα από την σκληρή δουλειά νύχια σε συνδυασμό με τα ζαντολάστιχα από το Cosworth στο... πίσω κάθισμα της Rolls πράγματι ήταν ένα μοναδικό θέαμα: στην Ελλάδα τα αυτοκίνητα των σέρβις όχι στο πολύ μακρινό παρελθόν ήταν Rolls - Royce και καλές, όχι κανέναν "φτηνιάρικο" μοντελάκι της φίρμας...

Υ.Γ. Δήλωση συνοδηγού: "κάτσε να τρέξει με τα σλικς!!!!" Ειδικά του εντελώς φαλακρά την πρώτη φορά που οδηγούσε κάποιος με τέτοια έχανε το φως του αν πήγαινε γρήγορα. Για την ιστορία πρώτος στην Ελλάδα τα έφερε ο Σιρόκο και κάποιοι έκαναν λόγο όταν τα είδαν για "λιωμένα, φαγωμένα" κ.α. λάστιχα!!!!

Ax με προλαβες!!
Στην ιστορια προσθετουμε οτι:
- η ρολλς ειχε αναμενο καλοριφερ να ζεσταινονται τα λαστιχα!
- στο ταμπλω της ρολλς υπηρχε "μπιλιετακι" για υπερβολικη ταχυτητα!
- εχω πετυχει τη ρολλς με κοτσαρισμενο το εσκορτ πανω στο τρέιλερ!


Για να θυμασαι αυτα πρεπει να θυμασαι τον τελευταιο αγωνα στα Μεγαρα του 97 ή 98 (?) που καθαρισε ο Τζαβιδας πολυ αξια τη Ν4 με την τοτε μπλε πινακιδατη (με πινακιδα ΥΧΚ....) Μ3,κανοντας απιστευτο αγωνα κοντρα σε εναν Γερμανο (?) που ειχε ερθει να τρεξει με εσκορτ.Νομιζω πως αυτος Ο Γερμανος σχετιζονταν με τον Ηλιοπουλο αλλα δεν θυμαμαι καλα.
Ειχε κανει και μια δηλωση ο Τζαβιδας τοτε οταν τελειωσε ο αγωνας, την σκεφτομαι συχνα αλλα δεν μπορω να τη θυμηθω ακριβως.

Υγ απορια εχω τι απεγινε το εσκορτ του ηλιοπουλου αλλά και τοσα εσκορτ που ετρεχαν τοτε . . .

Η μοναδική δήλωση που θυμάμαι γιατί είχε πλάκα ο τρόπος που έγινε ήταν όταν ο Τζαβίδας έτρεχε πολλά χρόνια πριν με την πρώτη Μ3 που είχε προς το τέλος της σεζόν: "άντε μην την κάνω γκρουπ Α και σας... όλους". Αργότερα την έκανε αν και η "υπόσχεση" δεν πραγματοποιήθηκε...

Ξέρεις τι "άτιμο" πράγμα που ήταν το Escort; Και τι συντήρηση ήθελε... "Περίεργο" σύστημα τετρακίνησης όπως όλα της Ford εκείνη την εποχή (για λόγους βάρους) ακόμη πιο περίεργη οδική συμπεριφορά (πάντα σαν Ν) όταν με Impreza ή λίγο αργότερα με EVO έκανες τον ίδιο χρόνο με τσιγάρο στο ένα χέρι. Πίσω, όπως ακριβώς και στο Sierra 4X4 ξεκόλλαγε όπου του έκανε κέφι εκτός κι αν είχε σφίξει λίγο παραπάνω τις δύο βίδες κάποιος στο πίσω διαφορικό με αποτέλεσμα να γίνεται μπλοκέ αλλά ήθελε χρόνο για να... βρεθούν στην θέση του (οι βίδες) πριν το τερματισμό...

Το 1993 που παρουσιάστηκε και μέχρι το 1995 δεν παιζόταν αλλά ήταν μια λύση για όσους είχαν τότε πραγματικά πολλά χρήματα. Του Ρώρη ήταν ραμμένο στην Μάτερ αλλά πρόσθεσε το μεγάλο βάρος (ύστερα από 3 - 4 αγώνες πετσικάριζαν εκτός από κάτι στούκια σε όσους έτρεχα σιρκουί).
Το χειρότερο ήταν με τους πολύ μικρούς δίσκους που είχε στα φρένα να βρισκόσουν στην αρχή της Φτέρη Μάη με 30 βαθμούς θερμοκρασία ή στο Καράβωμα που είναι ακόμη πιο απαιτητικό σε φρένα παρά την ατέλειωτη γλίστρα τότε (όχι πως η Φτέρη πήγαινε πίσω τότε, γιατί από το 1995 άρχισαν να πέφτουν σιγά - σιγά κάποια κομμάτια με νέα άσφαλτο, μόνο που η Φτέρη έχει τα δύο "θεϊκά" κομμάτια των 3 - 4 χιλιομέτρων που δεν αφήνεις καθόλου αν ξέρεις τον δρόμο και κάτι γινόταν με τα φρένα). Και το EVO 5 βέβαια σαν Ν ήθελε δεύτερο πάτημα στο φρένο για να σταματήσει μετά από λίγα χιλιόμετρα αλλά και πάλι καμία σχέση σε αποτελεσματικότητα...

Τα φρένα ήθελαν έτσι και πολύ βοήθεια από το κιβώτιο και η βοήθεια αυτή που δεν είναι αναγκαία σε αυτοκίνητα του γκρουπ Α μαζί με το νόμο της φθοράς στα μέταλλα κόστιζαν κάτι παραπάνω (βασικά το κιβώτιο μαζί μα τα ψαλίδια είναι τα πιο ευαίσθητα σημεία του αυτοκινήτου). Ο Καϊτατζής που το έκανε Α από Ν υποστήριζε πως το κόστος βασικά στα περισσότερα πράγματα ήταν το ίδιο γιατί το Ν ήθελε 3 τουλάχιστον συστήματα μετάδοσης (κιβώτια, διαφορικά, κεντρικούς) την σεζόν, όσο κόστιζαν δηλαδή του Α που την έβγαζε όλη με ένα και ένα μικρό σέρβις.

Το κιβώτιο, ο επιλογέας (μεγάλη "μαχαιριά" εκτός από τις μεγάλες διαδρομές του) το σύστημα μετάδοσης (πολλές φορές είχαν πρόβλημα μετά από λίγο τα σημεία στήριξης ακόμη και από τον πίσω κεντρικό που δεν άντεχαν στο Ν), όλα μα όλα ήθελαν όλη μα όλη την ώρα τσεκάρισμα ή αντικατάσταση. Για να μην αρχίσω να γράφω για τουρμπίνα και για το πανάκριβο ILS που αυτά του 1993 - 1995 ήταν παλαιολιθικά (αν και μέσα είχαν μοναδικό ήχο αφού το εσωτερικό έκανε "ηχείο" και δεν είχε σχέση με αυτό που άκουγαν οι θεατές απ' έξω, πολύ περισσότερο καμία σχέση με αυτό που θα ακούσεις σε βίντεο, μπρουμ - μπραμ - μπρουμ, "ρι αφτου ειν χααλλασμένοοο, άκου πως καν), ήθελαν αντικατάσταση κάθε χρόνο και στην συνέχεια δεν λειτουργούσε κανένα σωστά από τον περιορισμό που έπεσε τότε στο στόμιο!!!

Ήταν πολύ ακριβό και ήθελε πολύ συντήρηση σαν Ν εκτός του ότι η καρότσα δεν ήταν για πολλά... Στο χώμα ήταν ακόμη πιο δύσκολα τα πράγμα σε αντοχή (αυτοκινήτου και τσέπης και ο Μένεν ο γιος του τότε προέδρου της Αργεντινής κέρδισε στο Ακρόπολις με πολύ μα πολύ τύχη από τα ψαλίδια του αυτοκινητου ή καλύτερα τα "μπαλάκια τους"), ενώ βασικά μπορεί να σε έφτιαχνε με την δύναμη που είχε (για παράδειγμα πάθαινες ένα λάστιχο, βρισκόσουν πίσω από 5 - 6 Ν3 και δύο ειδικές πιο κάτω ήσουν πάλι μπροστά τους), μπορεί να ήταν "μανούλα" για αναβάσεις (ο Αρβανιτάκης στις αναβάσεις με τα λίγα χιλιόμετρα - φρένα έτρεχε μέχρι με τις νορμάλ ζάντες που στα ράλλυ δεν βοηθούσαν καθόλου) αλλά στα ράλλυ σου ερχόταν στο μυαλό κάτι που έλεγαν την δεκαετία του 1970: το καλό αγωνιστικό αυτοκίνητο δεν φαίνεται στην ανηφόρα, στην ανηφόρα φαίνεται αν έχει δύναμη, αλλά φαίνεται στην κατηφόρα.
Κάτι τέτοιο (μεγάλο βάρος - μέτρια φρένα) κατάλαβαν νωρίτερα όσοι είχαν Lancia Integrale N και προσπάθησαν να παίξουν με τα Renault 5 GT σε όλη την Ευρώπη (βασικά μόνο ο Ηλίας Αθανασίου κέρδιζε στην Ελλάδα με την Integrale έναν αγώνα στους 6 από τα "5αρια".

Αν πήγαινες στην κόντρα τώρα αγόραζες κάθε δύο αγώνες τριάρι σε σχετικά καλή περιοχή της Αθήνας. Είχες έναν Γιάννη Παπαδημητρίου που με ένα Sierra 4X4 είχε περάσει 4Χ20 σε ρυθμό παρά κάτι αγώνα όλες τις ειδικές με σλικ λάστιχα (είχαν κάνει μια ειδική με το αγωνιστικό στον προηγούμενο αγώνα...).
Ο Μάκης Θεργιάκης έκανε κάτι ύστερα από ένα χρόνο με το αυτοκίνητο, ο Λευτέρης Αλμπαντάκης πήγαινε γρήγορα και ήξερε την τέχνη, ο Θανάσης Δασκαλόπουλος πετούσε σε κάποιες ειδικές γνωρίζοντας ακόμη και... πιο μάρκα και γόμα δουλεύει σε κάθε μια από αυτές...

Βάλε και τους τεχνικούς από το εξωτερικό σε κάποιες περιπτώσεις (περίπτωση Παπαδημητρίου στο ράλλυ Κένταυρος που ήταν οι τεχνικοί ήταν ειδική στο σύστημα μετάδοσης από το Μπόραμ και τελικά κέρδισε αλλά ύστερα από έλεγχο τέθηκε εκτός αγώνα για παρατυπία στο σύστημα μετάδοσης και η νίκη πήγε στο δεύτερο Αλμπαντάκη).

Στο συμπέρασμα και για να γυρίζω στο θέμα, ήταν όμως... αστέρι αρκεί να υπήρχε τσέπη. Τα περισσότερα παρατήθηκαν ή έγιναν βόλτας αν και ζημιές έβγαζε και σαν νορμάλ ειδικά όταν έπεφτε και λίγο "φτιάξιμο". Δεν ήταν αξιόπιστο και σήμερα παρά τα πολλά που τρέχουν στο εξωτερικό (αν και όχι όσα θα έπρεπε) δεν είναι μια καλή λύση για όποιον θέλει ένα δυνατό αυτοκίνητο από το παρελθόν με λίγα χρήματα.

Υ.Γ. Μια από τις "συγκινητικές" στιγμές ήταν στην τελευταία απλή του αγώνα όπου κάποιοι (όχι όλοι) καβάτζωναν κάπου το "όπλο" για να αφαιρέσουν εκείνο τον φελλό από τους σωλήνες του turbo που σε διαστάσεις λίγα κρασιά είχαν πάνω τον κατάλληλο για την δουλειά φελλό (ήταν κομματάκι χοντρός). Και μετά στην τσέπη του συνοδηγού ο φελλός για τον τερματισμό, ξέρεις και προσοχή μην πέσει γιατί οι φόρμες είχαν ρηχές τσέπες ή να μην "φουσκώνει".

Απορία: να αναφέρω στην συνέχεια με αφορμή το Escort "ξεχωριστές" στιγμές "ήθους" των Ελλήνων αγωνιζομένων αλλά και των συζύγων τους (όπως εκείνη που ήταν πάνω στα κίτρινα κάγκελα της Τρίπολης στο Κ11 και φώναζε - ούρλιαζε στον σύζυγο που ήταν δεύτερος όταν περνούσε "γ... το μ...ιιιιιιιιιι") με αφορμή το μοντέλο χωρίς ονόματα;